İnsan yavrusunun gelişimine baktığımızda bazı keskin ayrışma dönemlerinin olduğunu görürüz. Bu dönemler özellikle bebeklikten çocukluğa geçiş dönemi olan “2 yaş” ve çocukluktan yetişkinliğe geçiş dönemi olan “ergenlik” dönemidir. Bu iki dönem de korkunç, sendromlu dönemler olarak görülür. Nitekim “2 yaş sendromu” vardır. İngilizce’de de “terrible two” olarak bilinir. Ergenlik dönemi ise “fırtına ve stres” dönemi olarak bilinir. Anne babalardan da “Eyvah çocuğum ergenliğe giriyor.” gibi cümleler duyarım, bu cümlelere korku duygusu da eşlik eder çoğu zaman. Gelin bu iki döneme farklı bir yerden bakalım: Bu dönemler insan hayatında çok önemli iki basamaktır. 2 yaş çocuğu artık bebek olmadığını, anne babasından ayrı bir birey olduğunu ispat etmeye çalışır. Daha sadece 2 yıldır hayatta olan bir insanın bunu anlatmak için hayır demekten, inatlaşmaktan başka bir çaresi var mıdır? Beyni sürekli gelişme halindedir, ama hemen “sendrom” etiketi yapıştırılır. Ergenlik dönemindeki kişi de çocuk olmadığını kanıtlamaya çalışır. Beyin gelişimi bir yetişkininki gibi değildir çünkü frontal korteksi henüz gelişimini tamamlamamıştır. Bu da onu riskli davranışlarda bulunmaya, önünü sonunu düşünmeden dürtüsel hareket etmeye iter. Bu dönemde ebeveynlerin “Sanki çocuğuma bir şey oldu, çok değişti, kapı çarpmalar laf yetiştirmeler başladı” demesinin sebebi büyük ölçüde budur. Çocuğumuzun beyni gelişiyordur, ama biz gelişim dönemi özelliklerini bilmeden “saygısız” etiketini yapıştırırız. Bu yaş dönemlerinde çocuklar ebeveynleriyle çatışmadan, onlara hayır demeden özerkleşmiş bir kimlik duygusu oluşturamazlar, yani bunlar olmadan ruhsal olarak doğmaları mümkün değildir.
Unutmayın kötü çocuk yoktur, kötü hisseden, kafası karışmış çocuk vardır, hissettiği duyguların ağırlığını taşıyamayan ve yardım isteyen, bu yardım isteğini de zor davranışlarla belli eden çocuk vardır. Bir çocuğun en zor davranışlar gösterdiği zamanlar tam da yardıma en çok ihtiyacı olduğu zamanlardır.
